Płuco (pulmo) jest parzystym narządem położonym w klatce piersiowej i częściowo w szyi (szczyt płuca). Każde płuco mieści się w oddzielnej jamie opłucnej. Wyróżnia się w nim podstawę płuca skierowaną ku przeponie, szczyt płuca oraz powierzchnie żebrową, przyśrodkową i przeponową, a pomiędzy poszczególnymi płatami — powierzchnie międzypłatowe. Na powierzchni przyśrodkowej znajduje się wnęka płuca wraz z korzeniem płuca, który tworzą: oskrzela płatowe, tętnica płucna, dwie żyły płucne, naczynia oskrzelowe, nerwy i węzły chłonne oskrzelowo-płucne.
Płuco prawe jest podzielone szczeliną skośną i poziomą na trzy płaty: płat górny, środkowy i dolny. Płuco lewe ma tylko płat górny i dolny, które oddziela szczelina skośna. Płaty dzielą się na segmenty w kształcie stożka, którego wierzchołek skierowany jest do wnęki. Segmenty mają własne naczynia krwionośne i chłonne oraz własne oskrzela segmentowe. Segmenty dzielą się na zraziki, a zraziki na gronka.
Oskrzela główne we wnęce płuca dzielą się na oskrzela płatowe, które dzielą się wewnątrz płuca na oskrzela segmentowe. W wyniku dalszych podziałów powstają oskrzeliki o średnicy ok. 1 mm. Oskrzeliki dzielą się na oskrzeliki końcowe, a z tych każdy na dwa oskrzeliki oddechowe o średnicy 0,3 mm. Od oskrzelików oddechowych odchodzą przewodziki pęcherzykowe, a następnie woreczki pęcherzykowe i wreszcie pęcherzyki płucne. Oskrzelik oddechowy wraz z pęcherzykami płucnymi tworzą gronko; kilka gronek tworzy zrazik płuca. Oskrzeliki nie zawierają chrząstek, a jedynie dużo włókien sprężystych i mięśni gładkich. Skurcz tej mięśniówki decyduje o szerokości oskrzelika, a tym samym wpływa na objętość powietrza dochodzącego do pęcherzyków płucnych. Grubość ściany pęcherzyka wynosi 0,15 — 0,2 mm i odpowiada drodze przenikania gazów ze światła pęcherzyka do światła naczyń włosowatych otaczających pęcherzyk.
Opłucna (pleura) dzieli się na opłucną płucną otaczającą płuca i opłucną ścienną pokrywającą ściany klatki piersiowej. Pomiędzy opłucną płucną i opłucną ścienną znajduje się szczelinowata przestrzeń zwana jamą opłucnej, zawierająca płyn surowiczy, który zmniejsza tarcie przy oddychaniu. Opłucna ścienna dzieli się na opłucną żebrową, opłucną przeponową i opłucną śródpiersiową. Opłucna nad szczytem płuca tworzy osklepek opłucnej. Opłucna w kącie żebrowo-przeponowym i żebrowo-śródpiersiowym tworzy zachyłki opłucnowe, do których podczas wdechu wślizgują się płuca zwiększające swoją objętość.
Opłucna jest cienką błoną surowiczą, gładką, lśniącą i wilgotną. Jest bogato unaczyniona i unerwiona. Opłucna płucna nie ma zakończeń nerwów czuciowych odbierających wrażenia czucia bólu, dlatego zmiany chorobowe płuc przebiegają bez dolegliwości bólowych. Opłucna ścienna jest bardzo obficie unerwiona nerwami czuciowymi.