Układ trawienny składa się z przewodu pokarmowego (jamy ustnej, gardła, przełyku, żołądka, jelita cienkiego i jelita grubego) oraz z gruczołów ślinowych, trzustki i wątroby. Podstawową czynnoś­cią układu trawiennego jest transport organicznych substancji pokar­mowych oraz wody i składników mineralnych ze środowiska zewnętrz­nego do środowiska wewnętrznego organizmu.

Pokarm wprowadzony do jamy ustnej jest przesuwany przez kolejne odcinki przewodu pokarmowego, gdzie podlega rozdrobnieniu, upłyn­nieniu, zmieszaniu z wydzielinami gruczołów układu trawiennego i strawieniu. Trawienie polega na rozłożeniu przez enzymy tra­wienne wielkocząsteczkowych składników pokarmowych, takich jak wielocukry, białka i tłuszcze na proste związki chemiczne: cukry pro­ste (glukoza, galaktoza, fruktoza), aminokwasy i kwasy tłuszczowe. Drobnocząsteczkowe składniki pokarmu oraz produkty trawienia są transportowane przez komórki nabłonka pokrywającego światło prze­wodu pokarmowego do krwi lub limfy. Proces ten nosi nazwę wchłaniania lub absorpcji. Nie wchłonięte resztki pokarmu zostają wydalone w postaci kału.

Przewód pokarmowy jest kanałem długości ok. 4,5 m. Wnę­trze jego jest przedłużeniem środowiska zewnętrznego, a zatem zawar­tość tego kanału praktycznie znajduje się poza organizmem. Potwier­dzeniem tego są miliony bakterii zamieszkujące dolny odcinek przewo­du pokarmowego (jelito grube), nieszkodliwe, a nawet pożyteczne w tym środowisku. Kiedy jednak bakterie te dostaną się do środowiska wewnętrznego organizmu, np. w wyniku pęknięcia wyrostka robacz­kowego, stanowią śmiertelne zagrożenie.

Powierzchnię wewnętrzną przewodu pokarmowego wyścieła błona śluzowa, którą otaczają błona podśluzowa i błona mięśniowa. Ostatnią warstwę stanowi błona surowicza.

Błona śluzowa składa się z trzech warstw: 1) warstwy komó­rek nabłonkowych tworzących barierę pomiędzy wnętrzem przewodu pokarmowego i środowiskiem wewnętrznym organizmu; zawiera ona komórki receptorowe, np. kubki smakowe w jamie ustnej, oraz liczne gruczołowe komórki wytwarzające śluz i inne wydzieliny, np. enzymy trawienne, hormony itp., 2) warstwy tkanki łącznej zawierającej drob­ne naczynia krwionośne, limfatyczne i włókna nerwowe oraz z 3) war­stwy włókien mięśniowych, których skurcze powodują ruchy błony śluzowej (tworzenie fałdów, ruchy kosmków jelitowych).

Błona podśluzowa jest zbudowana z tkanki łącznej i zawie­ra większe naczynia krwionośne i limfatyczne oraz sieć włókien ner­wowych i komórki nerwowe tworzące tzw. sploty podśluzówkowe.

Błona mięśniowa składa się z dwóch lub trzech warstw mię­śni gładkich o przebiegu okrężnym i podłużnym lub skośnym (w żołąd­ku). Pomiędzy warstwami mięśni znajdują się liczne komórki nerwo­we, których wypustki tworzą tzw. sploty śródścienne. Skurcze mięśni tworzących błonę mięśniową umożliwiają mieszanie i przesu­wanie treści pokarmowej. Przesuwanie treści pokarmowej odbywa się głównie dzięki tzw. ruchom robaczkowym, czyli perystaltycznym. Polegają one na następujących po sobie skurczach okręż­nej warstwy mięśni kolejnych odcinków przewodu pokarmowego. Dzięki tym skurczom pokarm wyciskany jest z odcinka kurczącego się do następnego odcinka w danym momencie rozkurczonego.

Błona surowicza w niektórych odcinkach przewodu pokar­mowego tworzy więzadła i krezki doprowadzające naczynia krwio­nośne i nerwy.