Przepływ limfy może maksymalnie wzrosnąć 20-krotnie. Dzieje się tak wówczas, gdy ciśnienie tkankowe wzrośnie z prawidło­wych wartości ujemnych do ok. 0 mm Hg. Przy dalszym wzroście ciś­nienia tkankowego przepływ limfy ulega ograniczeniu.

Zakłócenie równowagi między tempem wytwarzania płynu śródmiąższowego w obrębie mikrokrążenia i tempem odprowadzania tego płynu przez układ limfatyczny powoduje gromadzenie się nad­miernych ilości płynu w tkankach, nazywane obrzękiem. Rozróż­nia się następujące rodzaje obrzęku: zapalny, alergiczny, zastoinowy, onkotyczny i limfatyczny.

Obrzęki zapalny i alergiczny są spowodowane nadmier­nym wzrostem ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych i zwiększeniem ich przepuszczalności.

Obrzęk zastoinowy powstaje na skutek wzrostu ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych, spowodowanego wzro­stem ciśnienia w krążeniu żylnym. Dzieje się tak przy niewydolności prawej komory serca albo przy „lokalnym” zamknięciu lub zwężeniu naczynia żylnego.

Obrzęk onkotyczny powstaje na skutek obniżenia stężenia białek krwi. Maleje wówczas koloidowe ciśnienie osmotyczne (onkotyczne), co prowadzi do przewagi filtracji płynu z naczyń do przestrzeni śródmiąższowej nad jego wchłanianiem z tkanek do układu krążenia.

Obrzęk limfatyczny jest wynikiem upośledzenia funkcjono­wania układu limfatycznego na skutek zwężenia naczyń limfatycz­nych przez rozmaite zmiany patologiczne toczące się obok lub w sa­mym układzie limfatycznym. Układ limfatyczny jest jedyną drogą transportu białek z przestrzeni śródmiąższowej do układu krążenia. Jeśli odpływ limfy jest utrudniony, dochodzi do gromadzenia się bia­łek w przestrzeni śródmiąższowej. Ciśnienie onkotyczne w przestrzeni śródmiąższowej wzrasta i może osiągnąć wartość bliską wartości ciś­nienia onkotycznego osocza. Płyn przenika z naczyń do przestrzeni śródmiąższowej aż do momentu, gdy wzrost ciśnienia płynu śródmiąż­szowego zrównoważy wzrost ciśnienia onkotycznego w przestrzeni śródmiąższowej.