Przepływ limfy może maksymalnie wzrosnąć 20-krotnie. Dzieje się tak wówczas, gdy ciśnienie tkankowe wzrośnie z prawidłowych wartości ujemnych do ok. 0 mm Hg. Przy dalszym wzroście ciśnienia tkankowego przepływ limfy ulega ograniczeniu.
Zakłócenie równowagi między tempem wytwarzania płynu śródmiąższowego w obrębie mikrokrążenia i tempem odprowadzania tego płynu przez układ limfatyczny powoduje gromadzenie się nadmiernych ilości płynu w tkankach, nazywane obrzękiem. Rozróżnia się następujące rodzaje obrzęku: zapalny, alergiczny, zastoinowy, onkotyczny i limfatyczny.
Obrzęki zapalny i alergiczny są spowodowane nadmiernym wzrostem ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych i zwiększeniem ich przepuszczalności.
Obrzęk zastoinowy powstaje na skutek wzrostu ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych, spowodowanego wzrostem ciśnienia w krążeniu żylnym. Dzieje się tak przy niewydolności prawej komory serca albo przy „lokalnym” zamknięciu lub zwężeniu naczynia żylnego.
Obrzęk onkotyczny powstaje na skutek obniżenia stężenia białek krwi. Maleje wówczas koloidowe ciśnienie osmotyczne (onkotyczne), co prowadzi do przewagi filtracji płynu z naczyń do przestrzeni śródmiąższowej nad jego wchłanianiem z tkanek do układu krążenia.
Obrzęk limfatyczny jest wynikiem upośledzenia funkcjonowania układu limfatycznego na skutek zwężenia naczyń limfatycznych przez rozmaite zmiany patologiczne toczące się obok lub w samym układzie limfatycznym. Układ limfatyczny jest jedyną drogą transportu białek z przestrzeni śródmiąższowej do układu krążenia. Jeśli odpływ limfy jest utrudniony, dochodzi do gromadzenia się białek w przestrzeni śródmiąższowej. Ciśnienie onkotyczne w przestrzeni śródmiąższowej wzrasta i może osiągnąć wartość bliską wartości ciśnienia onkotycznego osocza. Płyn przenika z naczyń do przestrzeni śródmiąższowej aż do momentu, gdy wzrost ciśnienia płynu śródmiąższowego zrównoważy wzrost ciśnienia onkotycznego w przestrzeni śródmiąższowej.